Τελευταία νέα

Διευρυνοντας την Ευρωπαικη της παρουσια στην καρδια της Ευρωπης, τις Βρυξελλες, η ΠΕΙΚ συμμετειχε την Δευτερα 16 Δεκεμβριου 2019 στις εργασιες του Διοικητικου Συμβουλιου και της Γενικης Συνελευσης των Ευρωπαιων Εργοδοτων του τομεα της Υγειας και την Τριτη 17 Δεκεμβριου 2019, κατοπιν προσκλησης της Ευρωπαικης Επιτροπης, στο SECTORAL DIALOGUE COMMITTE FOR THE HOSPITAL SECTOR PLENARY Meeting για τον Κοινωνικο διαλογο μεταξυ εργοδοτων και εργαζομενων στα Δημοσια και Ιδιωτικα Νοσοκομεια της Ευρωπης.

Συμμετειχαν εκπροσωποι απο 18 χωρες και την ΠΕΙΚ εκπροσωπησε ο Προεδρος της.

Αγαπητοί κύριοι,

Σας αποστέλλω αίτημα που απέστειλα στον ΕΟΠΥΥ και αφορά την επικαιροποίηση του συνόλου των οφειλών μου προς το συγκεκριμένο ταμείο (οφειλές που απορρέουν από το CLAWBACK).

Αιτούμαι από τον ΕΟΠΥΥ, να με ενημερώσει πόσες χιλιάδες Ευρώ του οφείλω, από πράξεις που έχουν πραγματοποιηθεί στους ασφαλισμένους του (με εξευτελιστικές τιμές), στα εργαστήρια που εκπροσωπώ *.

Από την απάντηση του ΕΟΠΥΥ θα αποφασίσω, το αν θα πρέπει να «παραδώσω τα όπλα» σε άλλους «γνωστούς – άγνωστους» ενδιαφερόμενους (funds που όμως δεν τους αγγίζει το CLAWBACK) ή να συνεχίσω και να πέσω ηρωικά μαχόμενος σε λίγα χρόνια, όντας ανασφάλιστος, λόγω οφειλών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία (γιατί και ο ΕΟΠΥΥ είναι ασφαλιστικό ταμείο και τις οφειλές προς αυτόν θα τις εκχωρήσει στην εφορία)**.

Με την ευκαιρία και με απόλυτο σεβασμό απέναντί σας, δεν σας κρύβω άποψή μου είναι, ότι η όλη μέχρι σήμερα στάση και συμπεριφορά σας, συνηγορεί υπέρ της καταστροφής, αν όχι όλων, των περισσότερων παρόχων υγείας.

Είναι λυπηρό τόσοι εκπρόσωποι, τόσοι έμπειροι στον χώρο, τόσα συνδικαλιστικά όργανα, να μην έχετε να πείτε έστω και μία φορά κάτι το θετικό…..

Μακάρι οι δικές μου αγωνίες να είναι απλά ουτοπίες και η πραγματική κατάσταση να είναι τελείως διαφορετική.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι έχω δίκιο και σας παρακαλώ προκειμένου να ανατρέψετε δική μου αγωνία, προχωρήστε κι εσείς στην ίδια κίνηση προς τον ΕΟΠΥΥ, προκειμένου να ενημερωθείτε ως προς το σύνολο των ποσών που οφείλετε!!!...... (Εκτός αν τα γνωρίζετε και είναι διαχειρίσιμα)

Η κατάσταση γίνεται περισσότερο λυπηρή, διότι αντιλαμβάνομαι ότι πανηγυρίζετε για τις 120 δόσεις, δηλαδή χρεώνετε την εταιρία σας για δέκα χρόνια υποχρεωμένη να πληρώνει από 5.000 έως 20.000 το μήνα!!!...... (Η εταιρία σας θα υπάρχει μετά από 3-5 χρόνια; Αναρωτηθήκατε ποιος θα αναλάβει τις υποχρεώσεις σας;)

Υπάρχει όμως και η περίπτωση να έχετε εσείς δίκιο, διότι εφαρμόζετε και έχετε άλλες πρακτικές στη λογιστική, άγνωστες προς εμάς.

Ακόμα και στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να μας ενημερώσετε ως οφείλατε, προκειμένου να τις εφαρμόσουμε και εμείς, ώστε να μην βρισκόμαστε σε κατάσταση κατάθλιψης.

 *Εγώ και οι λογιστές μου δεν γνωρίζουμε το γενικό ύψος των οφειλών προς τον ΕΟΠΥΥ. Όποιον έλεγχο και αν έχω κάνει, δεν τα κατάφερα και ως εκ τούτου συμμορφώνομαι με ότι μου ανακοινώνει ο ΕΟΠΥΥ. Σε κάθε περίπτωση είναι φοβερό να μην γνωρίζεις τι οφείλεις ως εταιρία (ακόμα και με το μικρότερο συναλλασσόμενο  προμηθευτή μας κάθε μήνα κλείνουμε καρτέλα ως οφείλουμε, κάτι το οποίο δεν εφαρμόζει ο ΕΟΠΥΥ). Με τον ΕΟΠΥΥ άλλο κράτος, άλλοι νόμοι. Ότι ανακοινώνει ο ΕΟΠΥΥ (ανά εξάμηνο)!!! είμαστε υποχρεωμένοι να τα εφαρμόσουμε.

**Οι περισσότερες εταιρίες που οφείλουν σε άλλα νομικά πρόσωπα – προμηθευτές, μεγάλη πιθανότητα υπάρχει να βρεθεί λύση, για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε προμηθευτής επιθυμεί και νοιάζεται για εταιρία που συνεργάζεται να υπάρχει συνέχεια.

Στην περίπτωση όμως οφειλών προς στο κράτος (εφορία - ασφαλιστικά ταμεία…), έχεις να κάνεις με συναλλασσόμενα άτομα πολύ μακράν της πραγματικότητας, διότι δεν υπολογίζουν το κόστος επιβολής προστίμων προς τις εταιρίες, δεν τους ενδιαφέρει η συνέχεια των εταιριών, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μας χάσουν ως πελάτες!!!!

Υ.Γ.

Το ανωτέρω επιτρέπω να αναρτηθεί στην ιστοσελίδα σας.

Με εκτίμηση

Μελισσανίδης Παύλος

Τηλ. 6944431226

Private hospitals are often in the public debate being”stigmatised” because of the ownership by private capital. “Nobody should make profit of health services” is a popular saying, but in the real – and modern world – things are not so simple, and the truth may be completely different.

First of all the issue of making money on health care is not (just) connected to the investment side. Suppliers of pharma, medical equipment, and any other item used to run the health service are based on making money. Doctors, nurses, managers and all other staff is making money out of health services. The list could go on, but as health services are one of the big industries in European societies, it of course also involves money making big time.

Behind some of the discussions is also the fear that if private capital is behind the investments in health services, it will lead to inequality, and references to the US health system are common. But there are enormous differences between the European model of health and the American, and is this case the most important issue is this context is not who owns the hospitals, but who pays. That is where the inequality comes into the picture, and the European model builds on (in principle) equal access for all paid by the public health system – whether it is based on general tax revenue (Beveridge system) or on a public insurance system (Bismarck model). Therefore it is the universal coverage that creates equal access to the health system – now who owns the hospitals or other parts of the health system.

Systems in Europe that are based on Beveridge systems and with no (or very small) private hospital sector has traditionally claimed to be free of private capital interests, and as all health services in these systems are paid by the general tax system and does not have to include profits to the investors, this thereby establishes the most equal and fair health systems! This is the arguments often used in the UK and in Scandinavian countries.

As mentioned before in this book, the reality is that these systems are beginning to create huge inequalities, because they are not able to function as intended any more. The inability for these systems to deal with the increased pressure – because of demography and because of rising costs of health equipment and services – are creating intolerable waiting time, and this has mean that those with enough economic means are jumping the queues and cutting their own waiting times by using the private sector, and perhaps going abroad for medical interventions.

Even for less dramatic situations, incentives are being created because the public system does not work properly. In the Copenhagen area of Denmark a new system has been introduced some years for calling medical attention outside of normal working hours. This system has been prone to all kind of criticism, and one of them is very long waiting times when you call them. This has lead to the creation of several private doctors who are easy to access by phone and who promises to be with the patient within very short time. These so-called Uber-Doctors are gaining popularity - but for those who can afford to pay. So the health system, which is strongly built on the basis of equality, creates inequality because the public system does not deliver!

Also people who are not belonging to the very rich are moving in that direction via the enormous growth of private health insurances, mostly seen in Beveridge system countries.[1] In many cases this is (partly) paid by employers who do not want their employees to be victims of long waiting times in the health system because of the subsequent productivity loss.

Waiting times often appear because of a cost saving strategy pursued by health authorities. But the truth is that although there may be immediate savings in policies that create waiting times, in the long run the result will be the opposite, because waiting times means disease progression before interventions are happening, so the argument for investing in reducing waiting times is the same as the argument for investing in prevention of diseases: It is better for the patients, and it is better – and saves money – for the societal economy.

For patients long waiting times are of course a really serious problem. Cancer is a good example, but in general early diagnosis and inventions is preferable for the patients, but indeed also for the societal economy. The loss of productivity, the deterioration of conditions and thus often more expensive long time care, costs society a lot of lost productivity, lost tax revenues and additional health sector costs for dealing with the aggravated conditions and the subsequent long term care.

So in stead of a stubborn rejection of private hospitals, perhaps the debate should turn more toward a realistic debate about whether or not the publicly financed systems can deliver for the future, and if so at what costs, including the wider societal costs as mentioned above.

Efficiency means many different things and it means different things to different people and in different contexts. But for most it means doing things well, successfully and without waste – creating value for money. And – taking the concept a step further – efficiency can be expressed in simple mathematics as to demonstrate the extent to which a given input is used to produce a specific outcome. This again obviously means different things for different sectors, but in health we can give efficiency a more specific and refined meaning – which will be done below – as the concept of quality and value must be incorporated – and to a much higher degree than in many other sectors, for example in traditional industry.

Measuring efficiency in a simple, mechanical way will not work in the health sector. The issue is not (only) about the number of interventions per day, it is also about whether high numbers of interventions leads to many re-admissions and indeed – and increasingly – about the patient reported outcomes in addition to the clinical outcomes.

It should also be noted that efficiency is different from effectiveness, which normally is a much simpler concept of getting a desired result in quantitative rather than qualitative terms, for example by setting a quantitative goal for mechanical production. This may sound simple and obvious, but the distinction is not always made clear in discussions about health policies, including by policy makers, where arguments often are based on data that focuses on the quantitative rather than the qualitative, such as length of stay in hospitals, number of specific interventions, etc.

The same can also be seen in reimbursement systems where quantity often is rewarded with less consideration for quality and patient perceptions. Some uses of DRG systems come to mind, and this is rather central to the discussion about introducing value based health care methods – also in determining the form and shape of reimbursements. Quality already plays an increasing role in recent evolutions in reimbursement systems, but it should be expected that patient reported outcomes – and in general the concept of value[1] – will play an increasing role in the coming years. This again means firstly that the individual units in the health systems – including hospitals – must work to define the optimum point of efficiency (or value creation) considering quite a large number of indicators, and secondly that the health system as such will need to cooperate more closely if and when the so-called bundled payment systems are introduced.

It would be so nice and easy for all of us in our societies if we could avoid all this discussion about how to improve performance of health systems, and just concentrate on treating everybody to the highest standards existing. But the demands for higher efficiency in health come from the various pressures mentioned in the introduction, and presently three out of four Euro’s spent on health are funded from governments (whether the services are provided by public or private entities) and health spending accounts for around 15% of all government spending across the OECD. [2]

With all the other needs for public financing, and considering the changing balanced between retired people and younger tax payers, there is little room for additional reallocations of budgets to health spending, and there is a strong imperative for health systems to maximise value for money. [3]

Σε φιάσκο κινδυνεύει να καταλήξει η ανάρτηση τιμοκαταλόγων από τις ιδιωτικές κλινικές. Ο σκοπός να ξέρει ο ασθενής την ώρα της εισαγωγής του το συνολικό κόστος της νοσηλείας, δεν επιτυγχάνεται.

Δημοσίευση: 29 Νοεμβρίου 2019

Γράφει: Καραγιαννοπούλου Δέσποινα
Επιχειρηματικό Ρεπορτάζ Υγείας

Τρεις είναι οι βασικοί λόγοι που καθιστούν ανεφάρμοστη την εφαρμογή της εγκυκλίου που εντάσσεται στο νόμο 4600 και ορίζει την ανάρτηση τιμοκαταλόγων από τις ιδιωτικές κλινικές τόσο για τα χειρουργεία όσο και για τις διαγνωστικές εξετάσεις που πραγματοποιούν, υποχρέωση που θα έπρεπε να έχουν εκπληρώσει από τον Μάρτιο.

Οι λόγοι αυτοί είναι: ότι στις τιμές του τιμοκαταλόγου δεν μπορούν να συμπεριληφθούν τρεις περιπτώσεις εφόσον ανακύψουν:

1. τι γίνεται σε περίπτωση επιπλοκών της ασθένειας του ασθενή
2. τι γίνεται σε περίπτωση που ο ασθενής χρειαστεί μονάδα εντατικής θεραπείας και
3. όταν οι διαγνωστικές εξετάσεις τροποποιηθούν ανάλογα με την πορεία της νοσηλείας.

Σε συνομιλία που είχαμε με παράγοντα του κλάδου, μας επεσήμανε ότι δεν επέρχεται διαφάνεια με την υποχρέωση ανάρτησης τιμοκαταλόγου, διότι ο ασθενής ή ο συγγενής ενδιαφέρεται για το συνολικό κόστος της νοσηλείας, προκειμένου σύμφωνα με τις οικονομικές του δυνατότητες, να επιλέξει ανάμεσα στα ιδιωτικά νοσοκομεία ή ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η ιατρική εκτός από τα προγραμματισμένα χειρουργεία στα οποία μπορεί να υπάρξει τιμοκατάλογος όταν πραγματοποιηθούν και εφόσον δεν υπάρχουν επιπλοκές σε όλα τα υπόλοιπα περιστατικά για τα οποία η διάγνωση προσδιορίζεται βάσει των διαγνωστικών εξετάσεων που απαιτούνται, οποιαδήποτε ανάρτηση τιμών των ιατρικών πράξεων δεν συνεπάγεται διαφάνεια ούτε και προκύπτει το συνολικό κόστος. Τουτέστιν, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο παραπλάνησης του ασθενή και των συγγενών του. Άρα ο σκοπός να ξέρει την ώρα της εισαγωγής του το συνολικό κόστος της νοσηλείας δεν επιτυγχάνεται.

Την ίδια στιγμή, επισημαίνει άλλος παράγοντας του κλάδου, το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν πάροχοι τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στην δευτεροβάθμια περίθαλψη που δεν υποχρεούνται στην ανάρτηση τιμοκαταλόγου δείχνει ότι υπάρχει κάποια δυσμένεια απέναντι στις ιδιωτικές κλινικές.

Την ίδια στιγμή, από την εφαρμογή της εγκυκλίου αναμένεται να ανακύψουν και θέματα ανταγωνισμού ανάμεσα στις κλινικές, λένε οι πηγές μας, τονίζοντας ότι μπορεί κάποιοι να αναμένουν αποκλιμάκωση τιμών, αλλά ξεχνούν πολλούς παράγοντες, όπως το δυσβάσταχτο clawback, τις σημαντικές μειώσεις τιμών στις διαγνωστικές εξετάσεις, τα διαφορετικά προγράμματα που έχουν συναφθεί με τις ασφαλιστικές εταιρείες κ.λπ.

Από όσο γνωρίζουμε, εντός της προσεχούς εβδομάδας τα μέλη της ΠΕΙΚ (Πανελλήνια Ενωση Ιδιωτικών Κλινικών) σκοπεύουν να συναντηθούν προκειμένου να οριστικοποιήσουν την μορφή αυτών των τιμοκαταλόγων, καθώς θα είναι δύο, άλλο για τα χειρουργεία και άλλο για τις διαγνωστικές εξετάσεις.

Ιδιωτικά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τον Ιατρικό Σύλλογο (ΙΣΘ), θα περιθάλψουν αφιλοκερδώς τραυματίες από τον πρόσφατο ισχυρό σεισμό που έπληξε την Αλβανία. Ο πρόεδρος του ΙΣΘ, Νίκος Νίτσας, ενημέρωσε για την την πρωτοβουλία αυτή την πρόξενο της Αλβανίας στη Θεσσαλονίκη, Ενκελέντα Ραμίζι (Enkeleda Ramizi),εκφράζοντας και τα συλλυπητήρια των γιατρών του Συλλόγου.

Τη μεταφορά των ασθενών θα συντονίσουν οι διπλωματικές αρχές της Αλβανίας στην Ελλάδα, σε συνεννόηση με τους κλινικές και τους γιατρούς, για το είδος και τον αριθμό των περιστατικών κι ανάλογα και με την πληρότητα της κάθε κλινικής. Οι ιδιωτικές κλινικές που θα περιθάλψουν τους τραυματίες από τον σεισμό είναι οι εξής: "Άγιος Λουκάς", "Βιοκλινική", "Γενική Κλινική Θεσσαλονίκης", "Ιατρικό Διαβαλκανικό", "Κυανούς Σταυρός Euromedica" και "Λ. Σαραφιανός".